Anadolu’nun toprakla yoğrulmuş elleri sabrın kitabını yazmış, irfanı taşlara işlemiş; bilgeliği yüzyıllar boyu sözle, töreyle, dualarla aktarmıştır.
Köylünün suskunluğu, bir dervişin sükûtu; çalışkanlığı ise bir ibadetin tezahürüdür.
Ne zaman ki yolumuzu kaybederiz; köy çeşmesinin başında bir ninenin duasında, tarlasında sabahı selamlayan bir çiftçinin selametinde yeniden buluruz kendimizi.
Bu öyküler; o irfanın gölgesinden doğmuş, gönülden gönüle küçük bir yol arkadaşlığıdır
