Gençlerimiz ve çocuklarımız...Onlar bizim büyük aşkımız, aynı zamanda en zayıf halkamız. Hemumudumuz hem de ümitsizliğimiz. Bu durumda bir suçlu aramıyorum;sadece aynaya bakıyorum. Gönül aynamda yansıyan benle, olduğumbeni karşılaştırıyorum. Acı da olsa, aradaki farkın ne kadar büyükolduğunu görüyorum. İşte bu yüzden genç nesli değil, başta kendimisuçlu buluyorum.Evet, çocuklarımızı ve gençlerimizi nasıl yetiştirmişsek öyle olacaklar.Hatanın bende olmadığına dair birçok mazeret sunabilirim ama bunuyapmıyorum. Aynaya yansıyan bende suçlarımı ve eksikliklerimigörmeye çalışıyorum. Bu yüzleşme, değişimin ilk adımı olabilir midersiniz?
ConnectProf © tarafından yayınlanmıştır.
